Bunkier na Żwace znajduje się ukryty wśród drzew tuż przy drodze prowadzącej z Żor do Knurowa. Miał być jednym z dwóch schronów bojowych umiejscowionych w Żorach. Drugi rozpoczęto budować w pobliżu drogi do Warszowic.
Rolami fortyfikacji w Żorach i okolicy było opóźnianie pochodu wroga oraz wzmacnianie najsłabszego odcinka obrony, który znajdował się na styku związków taktycznych – Grupy Operacyjnej „Śląsk” i Grupy Operacyjnej „Bielsko”.
Budowę schronu bojowego w Żorach rozpoczęto pod koniec sierpnia 1939 roku. Na każdej z trzech zmian pracowało po 100 osób. Z dniem wybuchu II Wojny Światowej bunkier był prawie gotowy – wybetonowany, ale niewyschnięty i oszalowany. Ze względu na swój stan oraz inną linię frontu nie był wykorzystywany podczas walk w 1939. Nad budową schronu czuwał kapral Józef Wyderko. Przed schronem widoczne są także rowy strzeleckie i umocnienia ziemne. Nie wiadomo jednak kiedy powstały.
Przy schronie stacjonowała 5. drużyna strzelecka z 3. kompanii Obrony Narodowej „Pszczyna”, jej dowódcą był plutonowy Ludwik Kotas.
Bunkier na Żwace jest schronem typu Tradytor o niskiej klasie odporności. Przeznaczony do prowadzenia ognia dwubocznego. Wybudowano go na planie trapezu.
Powierzchnia – ok. 5,7 m2.
Wyposażenie – miał zostać uzbrojony w dwa karabiny CKM.
Obsługa – 5 żołnierzy.
Wentylacja – grawitacyjna.
Oświetlenie – lampy naftowe i świece.
Strzelnice zostały umieszczone na wysokości 60 cm nad poziomem gruntu. Od góry schron zabezpieczał żelbetonowy nawis, a od strony przedpola żelbetonowe ucho.
- Dodatkową atrakcją może być podjęcie geocache – GC4TW46, który znajduje się w pobliży bunkru.
- Na łamach serwisu zory.naszemiasto.pl pojawił się artykuł Józef Wyderko, mój ojciec zbudował bunkier w Żorach.
Artykuł ten jest częścią projektu Śladami fortyfikacji na Śląsku. Przedstawia on schrony bojowe znajdujące się na terenie województwa śląskiego.
Źródło:
